دیروز قرار بود همسرم پیش دفاع داشته باشه و من برای هفته بعد که دفاع نهایی بود کلی برنامه داشتم.. از اینکه گل و کادو بخرم تا اینکه خانوادم بیان و همه این روز رو شاهد باشیم..
منتظر بودم از اون لحظات فیلم بگیرم و بعد کلی عکس .. تا دلی از عزا دربیارم و از یکی از مهمترین وقایع زندگیمون عکس های خوب داشته باشم..
اما.............................................
افسوس و صد افسوس........................................
همسرم دفاع کرد و بمن نگفت.!!!
وقتی برگشت برگه صورتجلسه دفاع نهایی را نشان داد ..
آره .. بدون حضور من..
شما جای من..
باید چه واکنشی نشان میداد...
سعی کردم خودمو حفظ کنم.. بغلش کردم و گفتم نمیبخشمت..
و اون خیلی ضدحال خورد از برخورد من...
یعنی انتظار داشت من فقط ابراز خوشحالی کنم
خدایا چرا اینجوریه همسرم؟
گفت خاستم تو بااین وضع اذیت نشی..........................
اخه من چی بگم.. خدایا..
تو فقط فهمیدی چقد دلم شکست..
اون وااقعا بفکر من بود؟؟؟؟؟؟؟؟/من که الان خیلی بیستر اذیت شدم.. و تا مدتها هم اذیت خاهم بود..
کلا عقده هام زیاد شدن از روزهای مهم زندگیم..
من که نمیبخشمش..
عکسهای دفاع رو دیدم... خانم های نقطع ارشد کنارش عکس داشتن اما من نه...
جالبه میگفت استادم و دوستام تعجب کردن تو نیستی..
من نمیدونم تفکر شوهرم چیه..
من که نمیتونم درک کنم و نمیگذرم...
شاید باید بیخیال باشم و هیچی ش رو جدی نگیرم انقدر..
ذوق من از خودش بیشتر بود و این بمن ضربه زد..
نمیدونم هرچی بگم خالی نمیشم...
خدا بهم کمک کنه...
من اطمینانی به روزای خوب ندارم که بخاد حضور منم بطلبه...
دوس داره اخرشو خودش بره...
یعنی حتا زنشم شریک نکنه..
لعنت به من
